...

کشید همه ما را، بکشید فرزندانمان را، هراسی نیست. ما با خون میثاقی ازلی بسته ایم. ما جمجمه مان را سپرده ایم به خدا و خونمان را وقف کرده ایم برای انقلاب.  

دیروز خون ِ مطهری‏ها، لاجوردیها، رجایی‏ها، بهشتی‏ها، باهنر‏ها، مفتح‏ها، آبیاری کرد نهال انقلاب را و امروز خون ِ احمدی روشن‏ها، شهریاری‏ها، علیمحمدی‏ها، رضایی نژادها...

و این خونها که بر زمین می ریزد، سند حقانیت ماست.

اینجا ایران است، اینجا به خون هزاران شهید، گلگون است. از کوچه های آن که می گذری، هنوز بوی سیب می آید...

چه فرقی می کند کاخ سفید ترورها را «محکوم» کند یا نه!

چه فرقی می کند هیلاری کلینتون از «دستیابی به جنگ افزارهای هسته ای» ابراز نگرانی کند یا نه!

چه فرقی می کند سخنگوی شورای امنیت ملی کاخ سفید، « همه انواع خشونت» از جمله ترور شهید احمدی روشن را «به شدت محکوم» کند یا نه!

چه فرقی می کند سخنگوی وزارت امور خارجه آمریکا، « کشورش هر گونه حمله به افراد بیگناه» را محکوم کند یا نه!

چه فرقی می کند بریتانیا « کشتن غیرنظامیان را به هر شکل» محکوم کند یا نه!

رطب و یابس بافتنشان تمامی ندارد انگار! سند شقاوتشان باز است در این انقلاب. هنوز یادمان نرفته است روزهای عاشوراییمان را. کل یوم عاشوراست در این سرزمین...!

حلاوت 9 دی 88 هنوز در کاممان بود، که  22 دی 88 را سند زدیم به نام شهید مسعود علیمحمدی.

8 آذر 89 ، به نام استاد بسیجی مان، شهید مجتبی شهریاری، ثبت شده است در تاریخ انقلاب.

9 مرداد 90، که شهید داریوش رضایی نژاد را مقابل چشمان دختر معصومش، ترور کردند، می دانستیم که هنوز باید خون بدهد این انقلاب، هنوز باید روزهای تقویم انقلابمان را به نام یک شهید ثبت کنیم... میدانیستم که تمامی ندارد شقاوت و عداوتشان...

تا امروز 21 دی 90، که قرعه شهادت به نام شهید مصطفی احمدی روشن افتاد...

چه فرقی می کند ...

دیگر نخ نما شده است این رطب و یابس بافتنشان... ما هنوز باید خون بدهیم برای این انقلاب... و ما از مرگ نمی ترسیم؛ و شما هم از مرگ ما صرفه ندارید...!