...

ما مردم صبر بودیم در مقابل شما. ما 8 ماه ذکر قنوتمان، الهی إصبر لنا بود.
واژه صبر را، رسول (ص) در کنار برکه غدیر به ما آموخت تا فردای نبودنش، زخمهای دلمان را با صبر التیمام بخشیم.
ما مردم صبر بودیم! و آن روز که اصحاب سقیفه، علی(ع) را خانه نشین کردند، ما پشت سر اماممان قنوت صبر گرفتیم!
ما مردم صبر بودیم! و آن روز که فدک را از دختر نبی غصب کردند، خشممان را با جام صبر فرو می بردیم!
ما مردم صبر بودیم!  وقتی پهلوی مادرمان شکست تا کمر ولایت نشکند؛ خون جگرهایمان را، تمام فریادهایمان را، تمام بغضهایمان را در شیشه صبر زهرا ریختیم تا روزِ موعود.... روز آمدن منتقم  ِ فاطمه... ما صبر کرده ایم حتی!
ما صبر را از همان ظهر روز دهم  61 هجری، در قامت خمیده زینت دیدیم و رسم صبوری آموختیم!
و ما چقدر صبور بودیم در همه این 1432 سالی که گذشت...! از خانه نشین کردنها، از بی وفایی ها و مصلحت اندیشی ها، از بیعت شکستن ها و سر بریدن ها و جام زهر نوشاندن ها و آتش فتنه روشن کردنها و ...
اما در آن ظهر روز دهم 1432 هجری، دیگر صبرمان طاق شد، کاسه صبرمان لبریز شد از بی بصیرتی ها ... ما به همان نسبت که در تمام این سالها و در تمام این 8 ماه صبور بودیم، به همان نسبت حماسی بودیم... و حماسه ساز شدیم در تاسوعای دی ِ هشتاد و اشک شمسی!

***

به گذشته که نگاه می کنی، از همان زمان پیامبر، اقازاده ها بودند و آقازادگی هاشان! از آقازاده ای چون عایشه بگیر تا آقازاده‏ ای چون یزید... همه نان به نرخ نام پدرانشان خوردند و پشتشان گرم بود بر قدرت و مسند پدرانشان ...
می دانی اصلا تو را که می بینم یاد یکی از همین آقازاده‏های عصر پیامبر می افتم؛ یاد عایشه! عجب شباهتی است بین تو و عایشه! اصلا عجب شباهتی است میان خاندان تو و خاندان عایشه.
انگار دل ِ پر کین ِ عایشه از علی(ع)، میراث مانده است برای تو...
عایشه بعد از نبی، سوار بر مرکب فتنه شد و خنجرها فرود آورد بر پیکر علی(ع)؛ و زهرش را در جمل ریخت این ام المومنین دیروز!
عجب شباهتی است میان تو و عایشه...

تو از همان سال 57 بر مرکب ِ فتنه ات سوار بودی، و خنجر دسیسه‏هایت را پنهان و آشکار بر پیکره این انقلاب فرو کردی...
هنوز یادمان هست که با تیغ ِ تیز کلماتت، «چادر» و «حجاب» مان را نشانه گرفتی،  و نخواندی وصیت شهید را که خون من و حجاب تو خواهرم...
اصلا می دانی این چادر که بر سر داریم میراث مادرمان فاطمه است فائزه ! اصلا چادرهای ما از جنس چادر خیمه حسین است... و عزادار مادرمان زهراست و داغ حسین دارد که سیاه رنگ است امروز! ما «حیا» را در تار و پودر چادر مادرمان زهرا دیدیم و از کلامش «عفت» آموختیم!
می دانی فائزه! اینها را گفتم چون مدتها در گلویم گیر کرده بود این حرفها!  از همان زمان که عَلَم ِ حجاب اختیاری برپاکردی، از همان زمان که دخترهایمان را سوار بر دوچرخۀ بی حیایی کردی؛ از همان زمان که امروز ِ نظام را «نکبت و خفت و خواری ملت» دانستی و کارناوال ِ دختران فیروزه‌ای‏ ات را در مراسم سالگرد دوم خرداد در ورزشگاه آزادی به راه انداختی...
و این صفوف ِ فیروزه ای تو، شدند کارناوال شادی در ظهر روز دهم!!
می دانی فائزه! تو نان به نرخ نام پدرت خوردی، اصلا نان به نرخ آن چادر ِ مصلحتی که بر سر داری خوردی و پروار شدی برای این روزها!
اما پرونده قطوری است پرونده سی ساله تو، پنهان و آشکار زخم زدنهایت همه محفوظ است در این پرونده! ما دیگر، کاری به قوه قضائیه نداریم، ما شکایتمان را می بریم نزد قاضی‏القضات عادلمان ، ما شکایتمان را می بریم به دستگاه قضای الهی، آنجا ما همه مدعی العموم هستیم! و قاضی‏القضات، به دور از صبغه آقازادگی ِ تو، می خواند برگ به برگ و سطر به سطر پروندۀ قطورت را...
دیگر آنجا، قاضی تو را به 6 ماه حبس و 5 سال محرومیت از فعالیت های سیاسی ، فرهنگی و مطبوعاتی محکوم نخواهد کرد! روز سختی است فائزه آن روز.! ما محاکمه تو را تا آن روز صبر خواهیم کرد... ما مردم صبریم هنوز فائزه!

***

آقا زاده اند دیگر!
پشتشان شاید گرم است به باغ های پسته ابــوی شان !
اما
هیچ نمیدانند
در فرودست ِ فتنۀ دیروز
که آتشش از میان دو دستان ِ فیروزه ای شان بلند بود
کفتری
بر خون به زمین ریخته غلام کبیری ها
دارد قطره قطره اشک می ریزد...

آقا زاده اند دیگر!
هنوز صدایشان از پشت بلندگوی دستی ِ سبزی فروش ِ خیابان انقلاب
شنیده می شود انگار!
«ما ول نمی کنیم...!!» جمله معروف توست
و ما هم اما
جمله معروفی داریم
«ما ول نمی کنیم، آقازاده ها را!!»
که در عمق چشمانشان هنوز شعله فتنه فروزان است...

+ منتشر شده در عمارنامه