...

پاسخ:
استخوان که خرد کرده باشی
رو به روی آینه که بایستی
مردی می بینی، گذشته از آتش
ـ که بَرد اگر نشد، سلام می شود ... ـ

اما استخوان که له کرده باشی
روبروی آینه که بایستی
تصویری مبهم می بینی
ـ ملقمه ای از زخم و درد و اشک و خون! ـ ,

پاسخ:
گاهی باید بی که دلیل بیاوری، بی که واژه های دلتنگ ِ ریخته بر صفر و یکها را در حصار استدلالات عقلانی محبوس کنی، عمق ِ درک ِ احساس ِ این واژه ها را بریزی در چشمانت و از چشمانت قطره قطره سرریز کنی بر کلماتت و بگویی: میدانمت!
بعد در دلت شکّ کنی؛ میان شاید و احتمال و اما و اگر در جا بزنی؛ که آن عمق و خیسی ِ این "میدانمت" را دانست یا نه! و اصلا این "میدانمت" دردی از دردهایش را دوا می کند یا نه؟
بعد خودت به خودت جواب بدهی: نه؛ دوا نمی کند ...

پاسخ:
بیا،
کمی بنشین زیر باران
ـ بی چتر ـ
بگذار باران قافیه «آه» را
از غزلهایت پاک کند ...