...

می شود از نرگس های زمستانی
                 بوی گل محمدی بیاید
و از ترنم بارانش
                نجوای یاسین و طه ...
می شود زمستان باشد و
بهار شود...

در میانۀ هزارراهه های بن بست ِ تغافل و تجاهل ِ اهالی دنیا، در وسط ِ عطش زدگی کویری جانهای بی جان، آمد. چونان بارانی که باریدن کند بر سبوهای شکستۀ زمینیان... بی منتها، بی حد!
که جرعه جرعه بنوشاند از بادۀ طهورش بر کرختی دیجور  ِ جانهای آدمیان... آمد و راه بلد ِ جاده های تحیر و سرگردانی بشر شد به سوی قله های بهشتی خلیفه الهی ...
و حالا در این لحظات بارانی، تغزل آمدنش را با تمام دانه های شکستۀ تسبیح دلمان، غزلخوانی می کنیم؛ باشد که عیدی ِ حضور آسمانی اش، اجابت ندبه های دلتنگی مان باشد... آمین

17 ربیع الاول 1434 هجری قمری؛ 4.40 دقیقه بامداد
یا نبی! برای این من، که سالهاست مرده است، قرآن بخوان ...