مُحرمی بر پا شود در رگهایِ بودنت
سر بگذاری بر سه کنج ِ خرابه دلت
و آمدنش را مویه کنی ...
میلادی چنین حزین؟!
که پیش از آمدنش، که قبل از برخاستن ِ صدای ِ گلویش،
خبرش را آیه آیه نازل کنند که: حاء سین یاء نون ...
* همیشه آمدن، اتفاق ِ قشنگی نیست ...
اما چه کند این دل خراباتی که :
همه عمر برندارم، سر ازین خمار مستی
که هنوز من نبودم، که تو در دلم نشستی
و آنچه که کردی با من و راهی که آمدم و راهی که ندادی ...
بماند...
اصلش این است
رو به «راه» که باشی
پاها که تاول زد
تاول ها که سر باز کرد
که زخم شد،
زخمهایت که سوخت
در لابه لای عاشقی خون و زخم
«رو به راه» ات می کند،
بی سر
و
بی سامان ...
این تکه دل ِ بارانی ام را گذاشته ام لا به لای اثات میان چمدانش؛ که ببرد آستان بوسی مولای نجف، که از نجف تا کربلا، پا به پای زائرش، پیاده برود این راه ِ عاشقی را؛ که این خون ِ درون رگ و پی اش، هروله کند بین حرم ارباب عشق و ارباب ادب را.
و اینک من در هیاهوی دنیا، مانده ام بی دل.
که یاد ِ رویایی ترین زمین ِ آسمانی ام، دل نداشته ام را تنگ تر و بی تاب تر می کند.
نشسته ام به بغض و اشک و آه ...
14صفر 1434
اُمّ
بی بنیــن ...
لا تـدعونی ویک ام البنین
تذکرینی بلیوث العرین
کانت بنون لی ادعی بهم
و الیوم اصبحت و لا من بنین ...
( منتهی الآمال،ج 1/ص 386)
که بخواهی بیقراری ریخته بر جانت را بغض کنی و بغض هایت را با چشمان ِ کویری ات بباری و عطش ِ نشسته بر لبان ِ واژه های «عباس، عباس»ت را تر کنی؛ اما نه بتوانی بباری و نه بتوانی آرام کنی هجوم التهاب درونت را؛ و مضطر و درمانده، چشمان ِ ملتهب ات را به تماشای بی قراری ات، تنها رها کنی ...
که بخواهی از «مرد»ی که آب های عالم را تا ابد شرمندۀ رفعت ِ آسمانی اش کرد، بنویسی و دست ِ کوتاه ِ واژه ها به قدر ِ آسمان ِ مردانگی ِ «مرد» نرسند، و نخواهی «آسمان» را با واژه های زمینی ات پایین بکشی و خودخواهانه بی قراریت را آرام کنی...
که بخوانی «و اعترف مـن المـاء غـرفـة ثـمّ ذکر عـطش الحسین عـلیه السلام فـرمـى بها» و بخواهی بمیــری ...
که «انکسر ظهری ...» بشنوی و هنوز زنده باشی ...!
دروغ می گوییم
همه کوفی هستیم
با دشنه هایی که پنهانشان کرده ایم در دلمان
ـ و دستهای خالی مان را نشان می دهیم ـ
به فریادهای «یا لیتنا کنا معک»مان نگاه نکن
یک دشت کرب و بلا و یک حسین کافی است
تا خودمان سر از تن اش جدا کنیم!
نخواه جوانی ام این طور بگذرد
بگذار برای حسین
پیر
نه؛
پر پر شود ...
+ دلم روضه می خواهد؛ بنشینم گوشه حسینیه، بی آنکه بغض هایم شرم فرو ریختن داشته باشند، بشکنم.
محرم، چقدر غریب جاری شد در ثانیه های راکدم! بزرگی این غربت، نه در دلم جای می گیرد و نه از چشمانم جاری می شود. مبهوت و ساکت با چشمانی که اینقدر بغضشان را فروخورده اند که به کبودی می زنند، جسم بی رقم را سپرده ام به دست محرم ...
عاقبت اشک هایم را ختم به حسین کن!
مــادر ِ جوانِ من
میان در و دیوار
ناگهان
چـه زود پیــر می شود...
خودت را بدهکار خدا که بدانی
پهلویت هم که شکسته باشد
رویت هم که کبود ِ سیلی باشد
نشسته هم شده، نماز میخوانی
می گویند
«مادر هرکاری کند، اهل خانه هم یاد می گیرد» +
حتی نشسته نماز خواندن
زینب ِ مــادر هم
آخرهای بودنش
کمرش که شکست
نشسته نماز می خواند...
این روزها محراب هم، امن یجیب میخواند برای مــادر ...
این روزها
چـادرم که خاکـی می شود
یاد مــادر می افتد دلم ...
آیه های مقطعه
ح س ی ن
پ.ن: امروز عاشورا بود و اولین پست برای مولایم حسین (ع) که در طلب کربلایش، بی تابم.
