...

اینجا خاکریزِ «مبارز»ی است که شاید باید خیلی مدتها پیش زده می شد.
اما هنوز هم دیر نشده است. به قول آقا سیدمرتضی «شاید جنگ خاتمه یافته باشد، اما مبارزه هرگز پایان نخواهد یافت»...
رهبرم سید علی گفت «خاکریزتان باید در مقابل دشمن نرم نباشد؛ دشمن نتواند نفوذ کند؛ نتواند تأثیر بگذارد» پس خاکریز ِ رَفَق، شد خاکریز ِ مبارز...


و شاید بپرسید «رَفَق» را چه معناست؟
«رفق» به معنی هموار است ؛ به معناى خاکریز ِ نرم ِ قابل ِ نفوذ نیست، «رفق» یعنى ناهنجار نبودن، ناهموارنبودن، جگرخراش نبودن...اما غیر قابل نفوذ بودن... خاکریز ِ غیر قابل نفوذ...

«ما کان رفق فى شى‌ء الّا ذانه» رفق یعنى هموارى. رفق به معناى سستى نیست. رفق به معناى خاکریزِ نرم قابل نفوذ نیست. رفق یعنى ناهنجار نبودن، ناهموارنبودن، جگرخراش نبودن. این معنى رفق است. شما به یک عنصر بسیار سخت، مثل فولاد که مى‌زنید، دستتان احساس ناراحتى نمى‌کند؛ احساس ناهنجارى و ناهموارى نمى‌کند. رفق -نرمى به این معناست. هنجار درست. این، معناى رفق است. (بیانات در دیدار در دیدار کارگزاران نظام| 20 دیماه 72)

 

اما بعد...
امروز عاشورای 1433 هجری، اینجا، خاکریزی از هزاران خاکریزی است که در سنگر «ولایت» زده شده است... و این مبارز، اینجا، در سنگر «ولایت» تا آخرین قطره خون ایستاده است... به امید شهادت... انشاءالله

 

توضیح نوشت: این «مبارز» به حکم غریزه «دلی» دارد که گاه هوایی میشود که برود یک گوشه خاکریز بنشیند و کمی «دل»آنه بنویسید شاید.

این را گفتم که از پراکندگی مطالب آن متعجب نشوید. چرا که ساحت دل را محبوس در قفس عناوین کردن خطاست، نیست؟

بعدالتحریر: این مجاز آباد ِ من، برای دغدغه و آرمانی در میانۀ این صفر و یک ها سربرآورد؛ اما امروز در یکسالگی اش (15 آذر 91)، به جبر روزگار، در انزوایی نفس گیر در میانۀ همان صفر و یکها، با حسرت و البته با امید به گوشه چشمی از آسمانی که ستاره هایش را برای مباداهایم اندوخته ام، نظاره گر این نفسهای بریده بریده است.

نفس حقی دعایم کند که عاقبت این سقف مجازی و راحلش، ختم به خیر شود...
 


یا علی